Φωτεινή Γκογκάι, από την Αλβανία

Ονομάζομαι Φωτεινή Γκογκάι. Κατάγομαι από την Αλβανία. Πηγαίνω στο 2^ο Γυμνάσιο Αγρινίου «Κοσμάς ο Αιτωλός».

Η οικογένειά μου αποτελείται από έξι μέλη. Τον πατέρα  μου τον Αλέξη, τη μητέρα μου τη Νάνα και άλλα τρία αδέλφια: το Χρήστο, τη Σταυρούλα και τη Βαλεντίνα.Τρία άτακτα και χαρούμενα παιδιά. Άλλοτε ήσυχα και άλλοτε διαολάκια, όπως τα φωνάζουν στη γειτονιά μας.

Ο πατέρας μου ήρθε στην Ελλάδα σε μικρή ηλικία το 1990.Περίπου 15 χρονών.

Ο παππούς μου τότε δεν ήθελε να φύγει για την ξενιτειά ο πατέρας μου ,αλλά και κανένα από τα παιδιά του γιατί ήδη είχε χάσει ένα παιδί και δεν ήθελε να χάσει και άλλα.

Ο πατέρας μου ταξίδεψε σε πολλά νησιά της Ελλάδας γνώρισε διαφορετικούς ανθρώπους, διαφορετικά έθιμα από τα δικά μας.

Αργότερα γύρισε πάλι στην Αλβανία όπου γνώρισε τη μητέρα μου και παντρεύτηκαν μετά από 9 χρόνια. Δηλαδή το 1999.Η μητέρα μου έμεινε έγκυος στο πρώτο παιδί της, δηλ. εμένα. Όταν γεννήθηκα οι γονείς μου αποφάσισαν μετά από ένα χρόνο να έρθουν και οι δύο στην Ελλάδα. Η μητέρα μου ερχόταν πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Στην αρχή πήγαν στην Κόρινθο να μείνουν όπου ήταν και άλλοι συγγενείς μας.Τελικά έφυγαν από εκεί και ήρθαν στο Δοκίμι να μείνουν. Βρήκαν δουλειά στα καπνοχώραφα ως εργάτες.

Δούλευαν σχεδόν 8 χρόνια στα χωράφια ώσπου απέκτησαν λίγα χρήματα για να μπορούν να νοικιάσουν ένα μικρό σπίτι στην οδό Δαβάκη. Όσο περνούσαν τα χρόνια ο πατέρας μου άλλαζε συνέχεια δουλειές ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει στα οικογενειακά μας έξοδα. Βλέπετε είχε τέσσερα παιδιά να μεγαλώσει και να φροντίζει ώστε να μορφωθούν.

Όταν πήγαινα στην πρώτη Δημοτικού αντιμετώπισα λίγο ρατσισμό από τα κορίτσια της τάξης μου, επειδή ήμουνα από την Αλβανία και δεν είχα βαπτιστεί. Μετά όμως αφού βαπτίστηκα οι σχέσεις μας καλυτέρεψαν καθώς δυο κορίτσια άρχισαν να με κάνουν παρέα. Αργότερα όμως στην Τετάρτη Δημοτικού έκανα παρέα με δύο κορίτσια που ήταν  και αυτές από την Αλβανία. Μετά στο Γυμνάσιο άρχισα να κάνω παρέα με όλα τα κορίτσια χωρίς να έχω κάποιο πρόβλημα και χωρίς να με κρίνουν αλλά να δείχνουν ενδιαφέρον για τη γλώσσα και τα έθιμα που έχουμε στη χώρα μου.

Τώρα  εμείς τα παιδιά μεγαλώσαμε και οι γονείς μου πλέον είναι άνεργοι επειδή δεν υπάρχει δουλειά ούτε κάτι άλλο για να βγάζουν χρήματα και να παρέχουν ρούχα και διάφορα άλλα υλικά αγαθά στους ίδιους αλλά και σε μας .

Ο πατέρας μου πλέον δε δουλεύει λόγω ενός τροχαίου που είχε με τον αδελφό μου το 2013 στις 20 Μαίου. Τότε παραλίγο θα τον είχαμε χάσει για πάντα καθώς σταμάτησε η καρδιά του μέσα στο ασθενοφόρο.Τώρα πλέον είναι ανάπηρος στο ένα χέρι του και δεν μπορεί να δουλέψει όπως παλιά και να φέρει τα ίδια χρήματα που έφερνε σπίτι. Τότε ό,τι ζητούσαμε την επόμενη μέρα το είχαμε!

Ο αδελφός μου και εγώ πάμε Γυμνάσιο για να μορφωθούμε.

Μας λείπει το χωριό στην Αλβανία και οι συγγενείς μας.