Αναγκάστηκα να φύγω από την Ελλάδα…

O Γιώργος Κοντογιάννης στα ναυπηγεία  της Ολλανδίας…

Ονομάζομαι Γιώργος Κοντογιάννης και είμαι από τη Σκουτερά. Την Ελλάδα την εγκατέλειψα πέρυσι το Φεβρουάριο[2014] για να πάω στην Ολλανδία.

Αναγκάστηκα να  φύγω από την Ελλάδα για καθαρά οικονομικούς λόγους!

Δεν μπορούσα να ανταπεξέλθω ούτε στις πρώτες ανάγκες διαβίωσης της οικογένειάς μου.

Δεν είχαμε να φάμε στην κυριολεξία.

Όταν έφυγα ένιωσα πάρα πολύ άσχημα που θα άφηνα την οικογένειά μου πίσω, αλλά δεν είχα άλλη επιλογή.

Έπρεπε να φύγω για να έχουν τα παιδιά μου κι η γυναίκα ένα σπίτι να μένουν και ένα πιάτο φαγητό να  τρώνε.

Όσο  για τους συγγενείς μου δεν είχαν άλλη επιλογή από το να στηρίζουν την απόφασή μου.

Δυστυχώς από τη στιγμή που ψάχνεις για δουλειά δεν διαλέγεις τη χώρα που θα φύγεις. Όπου έχει  δουλειά θα πας, από τη στιγμή που αποφάσισες να στερηθείς  την οικογένειά  σου…

Ευτυχώς, δεν είχα κανένα  πρόβλημα προσαρμογής, γιατί « τα  βουνά είναι μαθημένα από τα χιόνια», όπως λένε…

Τη ζωή μου σήμερα δεν μπορώ να την χαρακτηρίσω ούτε καλή ούτε κακή.

Καλή γιατί μπορώ να ανταπεξέλθω τις δυσκολίες της ζωής. Κακή γιατί πρώτον δεν έχω καθόλου ζωή. Είμαι δουλειά σπίτι, σπίτι δουλειά.

Και δεύτερον η οικογένειά μου δεν νιώθει ασφαλής και τα παιδιά μου μεγαλώνουν χωρίς το πατρικό πρότυπο!

Εργασία όπως πάντα, αν δεν έχεις κάποιον γνωστό ή συγγενή είναι δύσκολο να βρεις. Εκτός αν έχεις καλές γνώσεις  και είσαι προικισμένος.

Ρατσισμό συγκεκριμένα εδώ που είμαι δεν μπορώ να πω ότι αντιμετώπισα. Μόνο λίγο  ζήλεια να το πω, κάπως έτσι θα το χαρακτήριζα.

Όσον αφορά την αμοιβή κάθε  εργαζόμενου πάνω στη γη ποτέ δεν είναι ικανοποιημένος αντίστοιχα  με αυτό που προσφέρει η εταιρεία. Δεν μπορώ να πω όμως ως ένα βαθμό είμαι ικανοποιημένος επειδή ζει η οικογένειά μου αξιοπρεπώς.

Φίλους δεν κάνεις ποτέ. Μόνο τους κερδίζεις.

Η πόλη που ζω είναι σαν μικρό χωριό και δεν μου αρέσει καθόλου. Είμαι εδώ από ανάγκη και όχι από επιλογή. Σαν την Ελλαδάρα δεν υπάρχει πουθενά.

Ταξίδεψα με αεροπλάνο από το Ελ. Βενιζέλος αφού πρώτα ταξίδεψα για 4 ώρες με το λεωφορείο για να πάω στο αεροπλάνο.

Εδώ ο τρόπος ζωής είναι μίζερος και βαρετός. Καθημερινά κάνεις τα ίδια πράγματα.

Ξυπνάς στις 6, φτιάχνεις καφέ, οδηγείς για να πας στο ναυπηγείο, αλλάζεις στις 7 και πιάνεις δουλειά μέχρι τις 5:30 που σχολάς. Μετά πας στο μάρκετ και ψωνίζεις φαγητό, φεύγεις πας στο σπίτι , κάνεις μπάνιο, μαγειρεύεις, τρως, κάθεσαι λίγο και μετά πας και πέφτεις στο κρεβάτι. Αύριο κάνεις το ίδιο πάλι…

Αν αυτή είναι ζωή, χαρακτήρισέ την όπως νομίζεις.

Επίσης ξέχασα να πω ότι με την οικογένειά μου μιλάω καθημερινά μέσω του viber.Mόνο εκεί χρησιμοποιώ την τεχνολογία…

Αυτά είχα να πω.

Η αφήγηση της ζωής του μετανάστη Γ. Κοντογιάννη στον ανηψιό του Σπύρο Σαμαρά, μαθητή Γ Γυμνασίου έγινε μέγω skype.[Ιανουάριος 2014]