ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ ΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ  ΒΑΛΤΙΝΟΥ

                             ΣΥΝΑΞΑΡΙ ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑ ΚΟΡΔΟΠΑΤΗ

                             Γράφει η Βάσια Τσιλίκα , μαθήτρια Β Γυμνασίου

                            ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ ΤΟΥ ΑΝΤΡΕΑ ΚΟΡΔΟΠΑΤΗ

 Στο βιβλίο Συναξάρι  του Αντρέα Κορδοπάτη του οποίου συγγραφέας είναι ο Θανάσης Βαλτινός, μου έκανε εντύπωση το ταξίδι του ήρωα προς την Αμερική. Κατά την παραμονή τους στην Πάτρα μάζεψαν, ο Αντρέας με την παρέα του, χρήματα για να αγοράσουν κάποια πράγματα για το μεγάλο αυτό ταξίδι τους. Αφού τα ετοίμασαν όλα μπήκαν στο πλοίο της εταιρίας Αυστροαμερικάνα, και κατά τις εννέα το βράδυ αναχώρησαν. Μαζί τους ταξίδευαν άλλοι τρεις χιλιάδες μετανάστες, διαφόρων εθνοτήτων. Ύστερα από δύο μέρες ταξίδι έφτασαν στο Παλέρμο της Ιταλίας όπου και έριξαν άγκυρα. Έμειναν εκεί έξι ώρες, μα όταν ξεκίνησαν να φύγουν κατάλαβαν ότι η άγκυρα κάπου είχε σκαλώσει. Πάλεψε ώρα να ελευθερωθεί αλλά τελικά τα κατάφερε κι έτσι το πλοίο συνέχισε ανενόχλητο το ταξίδι του. Ξημερώματα της επόμενης ημέρας είχαν φτάσει στον πορθμό του Γιβραλτάρ. Έμειναν εκεί άλλες έξι ώρες κι έφυγαν. Τρεις μέρες ταξίδευαν στον Ατλαντικό, την τρίτη όμως το πλοίο χάλασε. Οι μηχανικοί το ψευτοδιόρθωσαν κι έτσι διένυσε μόνο άλλα οχτώ μίλια. Η ψυχή του κόσμου ήταν βυθισμένη στο φόβο. Το φαγητό που τους έδιναν να τρώνε ήταν άθλιο. Έσφαζαν κάτι παλιάλογα και τους τα μοίραζαν. Πολύ λίγοι τα έτρωγαν, επειδή θα πέθαιναν από ασιτία. Ο Αντρέας και οι συμπατριώτες του έτρωγαν αυτά που είχαν αγοράσει από την Πάτρα, τα οποία όμως τελείωσαν, κάποια στιγμή.
 Μέσα σε όλα αυτά που είχαν περάσει τους περίμενε άλλη μια δυσκολία, η ψείρα που είχε αρχίσει να κοχλάζει. Κάποιοι, συμπεριλαμβανομένου και του Αντρέα, είχαν μαζί τους υδράργυρο και άλειφαν με αυτόν τα κορμιά τους. Έτσι έσωσαν λίγο την κατάσταση και δεν υπέφεραν στο βαθμό που υπέφεραν οι υπόλοιποι, δηλαδή όσοι δεν είχαν υδράργυρο. Μετά από λίγες μέρες το νερό λιγόστεψε. Μαζεύονταν όλοι στα ντεπόζιτα με τις βίκες. Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, ένα βράδυ ξέσπασε δυνατή φουρτούνα. Το πλοίο πήγαινε πότε μπρος πότε πίσω. Δυνατά τραντάγματα το κούναγαν απότομα. Σταμάτησε η φουρτούνα ξαφνικά και ξημέρωσε μια μέρα τόσο όμορφη σαν τη θάλασσα που ήταν καταγάλανη και ήρεμη…
 Ένα δειλινό του Νοεμβρίου, κατά τις είκοσι πέντε της Αγίας Αικατερίνης, ακούστηκε ένας μεγάλος κρότος και το πλοίο τραντάχτηκε ολόκληρο. Οι επιβάτες φώναζαν και οι μηχανικοί προσπαθούσαν να επιδιορθώσουν τη βλάβη. Όταν βράδιασε το πλοίο σήκωσε φώτα κινδύνου. Όλοι οι ορθόδοξοι έκαναν το σταυρό τους και προσεύχονταν. Τελικά φτιάχτηκε η ζημιά και το πλοίο συνέχισε το ταξίδι του. Κατά τις δύο τη νύχτα το πλοίο μπήκε στον ποταμό Μισισιπή, από τον οποίο και έπιασε νερό. Όλοι άρχισαν να πίνουν λαίμαργα μιας και είχαν πολλές μέρες να βάλουν στο στόμα τους γλυκό νερό. Έπειτα ήρθε ένα ρυμουλκό και τους πήρε. Έκαναν άλλες δύο μέρες ταξίδι, και επιτέλους έφτασαν στη Νέα Ορλεάνη. Η αμερικανική κυβέρνηση έστειλε επιτροπή να τους επιθεωρήσει ξανά, παρόλο που είχαν εξεταστεί πριν ξεκινήσουν το ταξίδι τους. Όταν έφτασε εκεί γιατρός άρχισε να τους εξετάζει έναν προς έναν. Όποιος ήταν απολύτως υγιής, του έδινε κάρτα με μπλε και οράιτ, ενώ όποιος δεν ήταν του έδινε κάρτα με κόκκινο και σκαρτ. Δυστυχώς ο Ανδρέας ήταν ανάμεσα σε αυτούς που είχαν πάρει κάρτα με κόκκινο, και ο μόνος στην παρέα του. Δεν το έβαλε όμως κάτω!
   ΣΚΕΨΕΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΑΙΣΘΗΜΑΤΑ
 Ο τρόπος με τον οποίο ο Θανάσης Βαλτινός αφηγείται το δύσκολο ταξίδι του Αντρέα Κορδοπάτη προς την Αμερική, είναι εντελώς παραστατικός, και μου δημιουργεί πλήθος εικόνων. Εικόνες που ακόμα και στις μέρες μας, τον 21ο αιώνα, θα συναντήσουμε. Εικόνες άσχημες. Εικόνες που δημιουργούν συναισθήματα όπως θλίψη, πόνο και φόβο. Αλλά ταυτόχρονα και χαρά, γιατί νιώθεις και ελπίζεις πώς κάποιος που μεταναστεύει σε κάποια άλλη χώρα θα ζήσει μια καλύτερη ζωή εκεί! Χωρίς όμως αυτό να σημαίνει πως δεν θα νοσταλγήσει την πατρίδα του. Γιατί όπου κι αν πάμε, όπου κι αν μας οδηγήσει η ζωή, η πατρίδα μας θα είναι πάντοτε μέσα στις καρδιές μας, και ποτέ δεν θα ξεχάσουμε πως κάποτε ζήσαμε εκεί. Οι άνθρωποι πριν από χιλιάδες χρόνια άρχισαν να μεταναστεύουν. Ήδη στην ιστορία του 2000 π.Χ. διαβάζουμε γεγονότα για μαζικές μεταναστεύσεις ανθρώπων. Δεν μεταναστεύουμε επειδή το θελήσαμε, αλλά επειδή αναγκαστήκαμε. Στο πλοίο με το οποίο ταξίδευε ο Αντρέας Κορδοπάτης ταξίδευαν χιλιάδες άλλοι άνθρωποι, με διαφορετική καταγωγή. Όλοι τους έχουν περάσει πολλές δυσκολίες, ώστε να οδηγηθούν στη μετανάστευση, και θα μπορούσε να γραφτεί για τον καθένα από αυτούς ένα βιβλίο, στο οποίο να περιγράφεται η ζωή τους, έτσι ακριβώς όπως συνέβη και με τον Αντρέα Κορδοπάτη...