Μετανάστες από τη Ρουμανία

Γράφει η Άννα Μαρία Μήτσου, μαθήτρια Β Γυμνασίου

Πριν μερικά χρόνια ήρθε στην πολυκατοικία που μένω μια οικογένεια μεταναστών, από τη Ρουμανία. Ήρθαν στην Ελλάδα αναζητώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης και ένα πιο υψηλό βιοτικό επίπεδο από αυτό που ζούσαν στη χώρα τους.

Στην αρχή οι πιο πολλοί στη πολυκατοικία μόλις άκουσαν ότι ήταν από ξένη χώρα αναστατώθηκαν. Τους έπιασε μια ξενοφοβία και άρχισαν να διαμαρτύρονται στον ιδιοκτήτη του διαμερίσματος, εκτοξεύοντας προς αυτόν και την άτυχη οικογένεια μεταναστών ένα σωρό κατηγορίες. Του έλεγαν πως προκειμένου να εισπράξει ενοίκιο από το παλιοδιαμέρισμά του  δεν τον ένοιαζε ποιον θα βάλει ενοικιαστή. Φώναζαν και του έλεγαν πως  θα τους βάλει σε μπελάδες και πως ανησυχούσαν και φοβόντουσαν  με τους  κλέφτες  που τους έφερε στην πόρτα τους. Και για μην αναγκαστούν να κλειδωθούν μέσα στα σπίτια τους του έλεγαν πως πολύ σύντομα θα μαζέψουν υπογραφές να τους διώξουν από την πολυκατοικία.

Ο ιδιοκτήτης προσπαθούσε να τους καθησυχάσει λέγοντάς τους πως οι άνθρωποι είναι καλοί, πως είναι νόμιμα στη χώρα μας και μάλιστα με χαρτιά από το κράτος. Τους έλεγε πως είναι πολύ φτωχοί και γι’ αυτό φαίνονται έτσι. Τους έλεγε επίσης πως πρέπει κάποιος να τους δώσει μια ευκαιρία και  γι’ αυτό θα ήταν καλύτερα να τους βοηθήσει όποιος μπορεί και όπως μπορεί, παρά να τους λοξοκοιτάει και να τους βρίζει.

Εγώ πολύ σύντομα φρόντισα να γνωρίσω αυτή την οικογένεια. Στην αρχή γνώρισα τα δύο παιδιά , την Μιχαέλα και τον Αβντί , δύο πολύ καλά παιδιά , λίγο μικρότερα σε ηλικία από μένα τα οποία αμέσως κέρδισαν την συμπάθειά μου. Αργότερα γνώρισα και τους γονείς τους και τους συμπάθησα και αυτούς αμέσως. Ήταν πολύ ευγενικοί και αξιόλογοι άνθρωποι γεμάτοι υπομονή.

Στον ελεύθερο χρόνο μου έκανα αρκετή παρέα με τα παιδιά και δέσαμε πολύ. Τους έδωσα αρκετά από τα πράγματά μου που δεν τα χρειαζόμουν  όπως παιχνίδια, ρούχα, διάφορα σχολικά είδη και επίσης τα βοηθούσα όσο και όπου μπορούσα και ιδίως με την ελληνική γλώσσα.

Στην αρχή η ζωή αυτή της οικογένειας ήταν πολύ δύσκολη. Η μητέρα τους έλειπε σχεδόν όλη μέρα σε διάφορες  δουλειές ,αλλά κυρίως  καθαρίζοντας διάφορα σπίτια και σκάλες πολυκατοικιών, ενώ ο πατέρας τους έλειπε για μέρες ολόκληρες, αναζητώντας μεροκάματο σε διάφορες αγροτικές δουλειές. Τα παιδιά περνούσαν και αυτά  πολλές ώρες μόνα τους και πεινασμένα.

Πολλές φορές βλέποντας το πόσο δύσκολα ζούσαν σαν οικογένεια τους λυπόμουν και ταυτόχρονα αναρωτιόμουν, πόσο πιο δύσκολη θα μπορούσε να ήταν η ζωή τους στη χώρα τους ώστε να αναγκαστούν να γίνουν μετανάστες;

Σήμερα αυτή η οικογένεια τα έχει καταφέρει και ζει ανάμεσά μας αξιοπρεπέστατα. Ο πατέρας έχει μια σταθερή δουλειά σε μια αποθήκη εμπορευμάτων ενώ η μητέρα δουλεύει σε ένα φούρνο. Τα παιδιά πηγαίνουν κανονικά στο σχολείο, έχουν μάθει τη γλώσσα μας πολύ καλά και μάλιστα είναι και πολύ καλοί μαθητές. Και εγώ είμαι πολύ περήφανη και χαρούμενη που συνεχίζουμε να είμαστε φίλοι.

ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ

H ιστορία του Άγγελου

 Γράφει η μαθήτρια Ελένη Πάτση

Ο Άγγελος, ένας σαραντάχρονος Έλληνας που ζούσε σε ένα χωριό της Κρήτης και εργαζότανε σε μια βιομηχανική εταιρεία αναγκάζεται να εγκαταλείψει την Ελλάδα και να μεταναστεύσει στη Γερμανία για να αναζητήσει εργασία μετά τη χρεοκοπία της εταιρείας όπου εργαζόταν.

Έτσι δύο μήνες αργότερα  αυτός με την οικογένειά του, τη γυναίκα του και τις δύο  κόρες τους, μετακομίζουν σε μία ξένη χώρα για μια καλύτερη ζωή.

Στην αρχή τίποτα δεν ήταν εύκολο. Ο Άγγελος δυσκολευόταν να βρει  δουλειά όπως και η γυναίκα του ή όπου έβρισκαν ήταν πολύωρη και με πολύ χαμηλές αμοιβές.

Ακόμη πιο δύσκολη όμως ήταν για τα δυο κορίτσια αφού ήταν στενοχωρημένα διότι είχαν αποχωριστεί τις φίλες τους και ήταν πολύ δύσκολο να προσαρμοστούν εκεί.

Τρεις μήνες αργότερα, ο Άγγελος και η γυναίκα του βρήκαν δουλειά με καλές αποδοχές. Για τα κορίτσια, όμως, η ζωή εκεί συνέχιζε να είναι δύσκολη αφού ακόμη δεν μπορούσαν να μιλήσουν καλά τη γλώσσα και έτσι δεν είχαν κάνει ακόμη φίλες…

Όλα όμως άλλαξαν όταν ήρθε στο σχολείο τους μια ελληνίδα κοπέλα που έμενε σε μια άλλη πόλη της Γερμανίας. Αυτή αφού έμενε για πολλά χρόνια στη Γερμανία μιλούσε γερμανικά και ελληνικά και αποφάσισε να τους μάθει τη γλώσσα.Έτσι, μέσα σε πολύ λίγο χρονικό διάστημα όλη η οικογένεια είχε προσαρμοστεί πλήρως στη νέα τους «πατρίδα».

ΜΗΤΡΟΣ ΚΑΡΑΛΗΣ

Aπό τα Κράβαρα στα Βραχώδη Όρη !

Γράφει ο Χρίστος Καραλής, φυσικός

Ο Μήτρος Καραλής γεννήθηκε στην Αράχοβα Ναυπακτίας το 1895 και έμενε στο Αγγελόκαστρο. Σε ηλικία 17 ετών, το 1912, μαζί με ένα ξάδερφό του τον Σπύρο Κριτσόβα από την Αράχοβα , ΄΄ανυπότακτοι’’ καθώς ήταν ξεκίνησαν από Πάτρα για Αμερική με το πλοίο. Εκεί υπήρχαν αρκετοί νέοι από τα χωριά της ορεινής Ναυπακτίας  και γνώριζαν πού θα πάνε και τι θα συναντήσουν.Η μεγάλη φτώχεια και η έλλειψη τροφής οδηγούσε πολλούς νέους στη φυγή...

Μετά τη Λακωνία, οι πρώτοι μετανάστες στην Αμερική προέρχονταν από την περιοχή της ορεινής Ναυπακτίας (Κράβαρα)   .  Είχαν πάει από το 1770 περίπου από τα χωριά Περίστα και Πλάτανος τυχοδιώχτες και πολυγυρισμένοι . Ορισμένοι ήταν σε Ρωσία και Ρουμανία.Πολλοί έμειναν στην Αμερική για πάντα.

Ο Μήτρος Καραλής και ο Σπύρος Κριτσόβας  πήγανε στην Πάτρα  φεύγοντας από το σταθμό Αγγελοκάστρου με το τραίνο και μετά με το πλοίο Καλυδώνα για Πάτρα.Από εκεί για Αμερική...

Όταν έφτασαν στη Νέα Υόρκη πέρασαν τον έλεγχο και άρχισαν να εργάζονται σε εστιατόρια της Νέας Υόρκης.  Επειδή όμως τα χρήματα που έβγαζαν ήταν λίγα, έφυγαν για το άλλο άκρο της Αμερικής στην περιοχή της Νεβάδα και εργάστηκαν σε ορυχεία κάτω από πολύ δύσκολες συνθήκες στα Βραχώδη Όρη , στη μεγαλύτερη Αμερικάνικη Εταιρεία Μετάλλου.Οι εργάτες στα ορυχεία ήταν από βαλκανικές χώρες και Πολωνοί και Ιρλανδοί,Ιταλοί, Σέρβοι και Τούρκοι.

Στην Εταιρεία αυτή το μεροκάματο ήταν πενταπλάσιο από το κανονικό αλλά οι συνθήκες εργασίας στα έγκατα της  γης ήταν πολύ δύσκολες και λίγοι  από τους χιλιάδες εργάτες  (Σέρβοι, Τούρκοι, Ιταλοί, Έλληνες) άντεχαν να συνεχίσουν. Οι περισσότεροι μετά από λίγες ημέρες εργασίας σταματούσαν και έφευγαν.

Εκτός  από την επικινδυνότητα και το κρύο στα ορυχεία οι εργάτες αντιμετώπιζαν συχνά και φονικές επιθέσεις από αρκούδες . Η Εταιρεία για να προστατέψει τους εργάτες είχε φύλακες με όπλα γύρω από τα ορυχεία.

Ο Σπύρος Κριτσόβας δεν γύρισε ποτέ   στην Αράχωβα. Έμεινε στη Δυτική Αμερική (Λας Βέγκας).Απέκτησε μεγάλη περιουσία έμεινε ανύπαντρος και στη δεκαετία  του ΄60 επικοινώνησε με τους συγγενείς του για τελευταία φορά.Μετά τα ίχνη του χάθηκαν.

Ο Μήτρος Καραλής  εργάστηκε εκεί για περίπου 9 χρόνια, έβγαλε αρκετά χρήματα για την εποχή εκείνη τα οποία έστειλε στα αδέρφια του και αγοράσανε 200 περίπου στρέμματα γης  στο Αγγελόκαστρο.

Έδωσε επίσης χρήματα για να προικίσει τις τρεις αδερφές του. Αξίζει να σημειώσω ότι εκείνη την εποχή, 1910-20, λόγω έλλειψης αρδευτικών έργων,  τα κτήματα δεν  ποτίζονταν και δεν είχαν μεγάλη αξία . Μπορούσε με τα χρήματα που διέθετε να αγοράσει χιλιάδες στρέμματα γης.

Γύρισε το 1921 μαζί με πολλούς Έλληνες μετανάστες (με το νόμο Γούναρη) και πήγε στο Μέτωπο στη Μικρά Ασία, όπου  συμμετείχε σε πολλές μάχες...

Σημείωση: Το κείμενο γράφτηκε για την Πολιτιστική Ομάδα του 2ου Γυμνασίου Αγρινίου "Κοσμάς ο Αιτωλός''.Υπεύθυνη Μαρία Ν. Αγγέλη.

Η Ομάδα φέτος ερευνά το θέμα:

"Παρακαλώ σε, μοίρα μου, να μη με ξενιτέψεις..."

Μετανάστες από και προς την Ελλάδα...του 20ου και  21ου αιώνα

Η ΒΙΒΛΙΟΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΜΕ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΣΕ

Ελένη Τζιφέρη,μαθήτρια

Πρώτα απ΄ όλα θα ήθελα να πω ένα μεγάλο συγχαρητήρια στη φιλόλογο κυρία Αγγέλη για την ωραία  πρωτοβουλία που πήρε, να συντονίσει την παρουσίαση του βιβλίου: Συναξάρι του Αντρέα Κορδοπάτη, συγγραφέας του οποίου είναι ο Θανάσης Βαλτινός.

Έπειτα με τη σειρά ένα μεγάλο συγχαρητήρια στα παιδιά που συμμετείχαν στην εκδήλωση αυτή, που χωρίς αυτά δεν θα πραγματοποιούνταν.

Επίσης ένα μεγάλο μπράβο στη φιλόλογο κυρία Δαλιάνη που συνέβαλε καθοριστικά στο εξαιρετικό αποτέλεσμα της  βιβλιοπαρουσίασης.

Όσο αφορά τις εντυπώσεις μου δε θα μπορούσαν να είναι κάτι άλλο εκτός από πολύ καλές! Η εκδήλωση ομολογώ πως με  εντυπωσίασε. Ίσως λόγω της μαγείας που προσέφερε το καταπληκτικό αυτό βιβλίο. Αλλά και της εξαιρετικής καθοδήγησης που έδειξαν οι καθηγήτριές μας προς τους μαθητές,  ώστε να διαβάσουν συγκεκριμένα αποσπάσματα, τα οποία αποδείκνυαν ακριβώς πόσο σπουδαίο είναι το βιβλίο.

Όλοι όσοι παραβρεθήκαμε στην εκδήλωση είμαι σίγουρη πως μάθαμε το περιεχόμενο του βιβλίου και εντυπωσιαστήκαμε.

Εγώ με τη σειρά μου, θα επιθυμούσα πολύ να συμμετάσχω σε άλλη παρουσίαση. Θα ήταν μια ευχάριστη εμπειρία για μένα, αφού θα αποκόμιζα πολλές γνώσεις, όπως και με αυτή  την βιβλιοπαρουσίαση.

Τέλος, να τονίσουμε πως είναι αξιοθαύμαστη η όλη προσπάθεια που πραγματοποιείται στο σχολείο μας με επικεφαλής την κ. Αγγέλη.

                                 Εντυπώσεις   από την  παρουσίαση του βιβλίου:
                                     Συναξάρι του Αντρέα Κορδοπάτη


Στην  αρχή  πριν  γράψω  την  περίληψη  του , είχα  την  επιθυμία  να  μάθω  τι  περιέχει  αυτό  το  με  λιγοστές  σελίδες  βιβλίο. Από  το διάβασμά  του ,  εμπλούτισα  τις  γνώσεις  μου  και  δημιούργησα  με  τη  φαντασία  μου  το  σκηνικό  της  ξενιτιάς  του  Αντρέα  από  το  φτωχό  χωριό  του  στην  όμορφη, πολυπληθή  και  πλούσια  Αμερική. Έμαθα  πράγματα  που  δεν  θα  είχα  ονειρευτεί  και  στα  πιο  φοβερά  μου  όνειρα. Εντυπώσεις  που  έμειναν  αξέχαστες  στη  μνήμη  μας  και  ειδικά  αυτών  που  τα  έζησαν.
Στην  αρχή   ξεκίνησα  με  περιέργεια, λύπη  και  ελπίδα. Στη  μέση  του  με  ανακούφιση, στεναχώρια  και  με  μια  τρελή  αναμονή  για  το  τι  θα  ακολουθήσει. Στην  Αμερική  με  ανυπομονησία  και  σκέψη  για  το  μέλλον  του. Όταν  πιάνεται  από  τους  κλητήρες, ένιωσα  λύπη  και  αδικία  και  στο  τέλος  μία  αγωνία, ανυπομονησία, ελπίδα  για  τη  συνέχεια. Όλα  αυτά  τα  έζησα  διαβάζοντας  ένα  βιβλίο, ένα  αντικείμενο  όπου  οι  περισσότεροι  το  ονομάζουν  χάσιμο  χρόνου  και  σκουπίδι. Ποιο  σκουπίδι  όμως  θα  σου  χαρίσει  τέτοιες  στιγμές  στη  ζωή  σου? Μα  φυσικά  το  βιβλίο !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
                                                                                                        Δημοσθένης Τρυφιάτης,Β4



 Εγώ προσωπικά συμμετείχα στην βιβλιοπαρουσίαση και μου άρεσε πολύ η όλη εμπειρία. Όλοι όσοι συμμετείχαμε δουλέψαμε σκληρά για να πετύχουμε το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα. Παρά το άγχος μου, πρέπει να πω πώς μου άρεσε η συμμετοχή μου σε μια τέτοιου είδους εκδήλωση. Όλοι μας, και οι συμμετέχοντες αλλά και οι ακροατές, μάθαμε πολλά πράγματα για τη μετανάστευση τα οποία σίγουρα είναι πολύ χρήσιμα. Όπως προείπα, μου άρεσε που συμμετείχα και αν μου ξαναπροτεινόταν κάτι παρόμοιο, θα ξανασυμμετείχα σίγουρα.

                                                                                                                      Βάσια Τσιλίκα, Β4


Αρχικά , θα ήθελα να ευχαριστήσω τους συμμαθητές μου οι οποίοι είπαν λίγα λόγια για το βιβλίο αλλά και τους μαθητές που διάβασαν κάποια αποσπάσματα από το βιβλίο του Θανάση Βαλτινού : Συναξάρι του Αντρέα Κορδοπάτη.
Ακόμη, θα ήθελα να ευχαριστήσω την αξιαγάπητη φιλόλογο μας Δαλιάνη Αγγελική , η οποία μας έδωσε σφαιρικά το νόημα του βιβλίου και την αγαπημένη μας φιλόλογο Αγγέλη Μαρία η οποία συντόνισε την ομάδα μας .
 Κλείνοντας θα ήθελα να εκφράσω το σεβασμό μου στην Πολιτιστική Ομάδα του σχολείου μας , η οποία μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε πιο βαθιά την λογοτεχνία και το θέμα της μετανάστευσης...
                                                                                               Αντριάννα Τολιά, μαθήτρια Β2


Η βιβλιοπαρουσίαση που  έγινε από τους μαθητές της Β΄Γυμνασίου για το βιβλίο Συναξάρι του Αντρέα Κορδοπάτη του οποίου συγγραφέας είναι ο Θανάσης Βαλτινός, μου άφησε πολύ καλές εντυπώσεις.Το πώς ο ήρωας ξεκίνησε από την Πάτρα για να μεταναστεύσει στην Αμερική.Τις δυσκολίες που αντιμετώπισε ταξιδεύοντας και το θάρρος που βρήκε και το κουράγιο μέσα στην πείνα και στη δείψα να καταφέρει να φανεί δυνατός και να φτάσει   στην Αμερική. Ο γολγοθάς τώρα αρχίζει σαν μετανάστης που κάνει διάφορες δουλειές για να επιζήσει και τέλος αφού καταφέρει να μαζέψει κάποια χρήματα ξαναγυρίζει στην Ελλάδα.
                                                                                                  Παύλος Πρέζας, μαθητής Β4

Κάποιοι μαθητές μαζί με τις πολύ καλές φιλολόγους κ.Αγγέλη και κ.Δαλιάνη παρουσίασαν ένα βιβλίο με τίτλο:
Συναξάρι του Αντρέα Κορδοπάτη.
Οι μαθητές ανταποκρίθηκαν αμέσως στο κάλεσμα των δασκάλων τους να δουλέψουν πολύ και να παρουσιάσουν το βιβλίο και τις απόψεις τους σε ένα κοινό μαγεμένο από το βιβλίο, που μας διηγούνταν την ιστορία ενός μετανάστη στην Αμερική...
                                                                                            Χρήστος  Μπιτάκος, μαθητής Β4

Πολύ ωραία η παρουσίαση του βιβλίου του Θανάση Βαλτινού, Συναξάρι του Αντρέα Κορδοπάτη.
Σαν εκείνες που διοργανώνουν τα μεγάλα βιβλιοπωλεία.Έτσι ήταν!
Μου άρεσε πάρα πολύ.Θα ήθελα και εγώ να συμμετάσχω σε άλλη παρουσίαση. Συγχαρητήρια στις καθηγήτριες και στους μαθητές!
                                                                        Γεώργιος Χριστοδουλόπουλος, μαθητής Β1

Aπόψεις μαθητών για την Έκθεση του Χρήστου Μποκόρου,

«τα στοιχειώδη»

Αγρίνιο 2015

Την Έκθεση του συμπατριώτη μας κ.Χρήστου Μποκόρου με θέμα: «τα στοιχειώδη» θα τη χαρακτήριζα με όλη τη σημασία της λέξης: εκπληκτική!

Τα έργα που αντικρίσαμε ήταν ζωγραφισμένα πάνω σε σανίδες από παλιές γέφυρες.

Αυτή η Έκθεση θέλει να μας περάσει το μήνυμα ότι στη ζωή μας δεν χρειαζόμαστε περιττά πράγματα και ότι πρέπει να δούμε με άλλη ματιά αυτά που είναι γύρω μας…

Επίσης, για να περάσουμε μια ευχάριστη ζωή χρειαζόμαστε μόνο ένα κρεβάτι, ένα πιάτο φαγητό, λίγο νερό να πλυθούμε και συντροφιά, γιατί κανείς άνθρωπος δε μπορεί  να ζει μόνος…

Γεώργιος Χριστοδουλόπουλος, μαθητής Β1 Γυμνασίου

Η επίσκεψή μου στην Έκθεση του εικαστικού Χρήστου Μποκόρου, «τα στοιχειώδη», με εντυπωσίασε.Η πρωτότυπη αντίληψή του για την οικονομική κατάσταση της Ελλάδας με έκανε να δω την τέχνη με άλλα μάτια…

Ο συνδυασμός  του ξύλου με τα χρώματα και τις μορφές που σχημάτισε με έκαναν να σκεφτώ πόσο σημαντικός ζωγράφος είναι.

Ο πίνακας που μου άρεσε περισσότερο το ενδιαφέρον ήταν η ξύλινη πόρτα που από την χαραμάδα της έμπαινε καθαρό, άπλετο φως, που νομίζω ότι συμβόλιζε την καθαρότητα του μυαλού, της ψυχής, αλλά και την ελπίδα για τη βελτίωση της κατάστασης της Ελλάδας.

Είναι ευχάριστο να υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι που να βλέπουν τον κόσμο με άλλα μάτια, να μας κινούν το ενδιαφέρον, να μας προβληματίζουν και να προσπαθούμε να μπαίνουμε στην ψυχή τους και να γινόμαστε όσο το δυνατόν περισσότερο συνειδητοποιημένοι πολίτες για ένα καλύτερο αύριο…

Στέλλα Τσαντζάλου, μαθήτρια Β2

Με  το  σχολείο  μας  πήγαμε  στο  χώρο  όπου  στεγάζονταν  τα  όμορφα  έργα  του  Χρήστου  Μποκόρου. Αυτή  η  έκθεση  είχε  κάτι  διαφορετικό  και  ήθελε  να  μας  διδάξει  για  τα  απαραίτητα " τα  στοιχειώδη",  όπως  ήταν  και  ο  τίτλος  του,  αυτά  τα  οποία  χρησιμεύουν  και  πρέπει  να  υπάρχουν  στην  καθημερινή  μας  ζωή.  Σύμφωνα  με  τον  ίδιο  τον  καλλιτέχνη,  ένα  απλό  φαγητό,  το  οποίο  συμβολίζει  την  συντροφικότητα,  ένα  καλοστρωμένο  κρεβάτι,  όπου  συμβολίζει  την  γέννηση,  τον  έρωτα  και  τον  θάνατο,  καθώς  και  το  νερό,  το  σαπούνι,  την  πετσέτα  και  τον  καθρέφτη  που  συμβολίζουν  την  περιποίηση  και  την  κομψότητά  μας.

Αυτό  όμως  που  θα  σε  κάνει  να  θες  να  το  δεις  αληθινά  είναι  ότι  αντί  για  καμβά  χρησιμοποιεί  σανίδες  γεφυριών  στις  οποίες  αποδίδει  τον  καλλιτεχνικό  του  χαρακτήρα. Ήταν  μια  επίσκεψη  που  θα  μου  μείνει  αξέχαστη  και  μου  δίνει  την  ευκαιρία  να  θέλω  να  επισκεφθώ  και  άλλους  καλλιτεχνικούς  χώρους  !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!  

Δημοσθένης Τρυφιάτης, μαθητής Β4

    Σήμερα  με  το  σχολείο  πήγαμε  να  δούμε  την  έκθεση  ζωγραφικής του Χρήστου Μποκόρου  που  γινόταν  στην  πόλη  μας  . Ο  ζωγράφος  αυτός  κατάγεται  από  το  Αγρίνιο. Τα  έργα  του  απλά  και  λιτά. Ο  Χρήστος  ζωγραφίζει  επάνω  σε  πλατιά  και  ταλαιπωρημένα  ξύλα. Οι  ζωγραφιές  του  μου  άρεσαν  ιδιαιτέρως  και  από  ότι  είδα  άρεσαν  και  στους  άλλους  μαθητές , γιατί  κάθονταν  μαγεμένοι  από  την  εικόνα. Οι  εικόνες  λιτές. Πάνω  στα ξύλα ζωγραφισμένα  τα  απαραίτητα  που  χρειάζεται  για  να ζήσει  ο  άνθρωπος. Λίγο  φαγητό  για  να  μην  πεινάει, λίγο  νερό  για  να  είναι  καθαρός, αυτά  τα  απλά  πράγματα. Οι  ζωγραφιές  του, ζωγραφισμένες  με  αγάπη, γιατί  χωρίς  αγάπη  δεν  θα  γίνονταν  αυτές  οι  ωραίες  ζωγραφιές !!!!!!!!!!!!

Χρήστος Μπιτάκος, μαθητής Β4

Φτάνοντας στην πινακοθήκη μπήκαμε στη σειρά για να μπούμε μέσα και να δούμε τα υπέροχα έργα τέχνης του κυρίου Μποκόρου.

Στην αρχή μπαίνοντας μέσα είδα έξι ανθρώπους ζωγραφισμένους πάνω σε ξύλο από γέφυρες. Προχωρώντας ευθεία ήταν μια πόρτα πάνω στο ξύλο, στην οποία φαινόταν μια χαραμάδα φωτός και φαινόταν αληθινό φως. Πιο μέσα είδαμε έργα πάνω σε ξύλο: ένα κρεβάτι, δυο πιάτα με φαγητό, πετσέτα, σαπούνι, ένα καθρέφτη.

Όταν βγήκαμε στο τέλος είδαμε ένα υπέροχο βίντεο με διάφορες καταπληκτικές στιγμές του κυρίου Μποκόρου να ζωγραφίζει και τον ακούσαμε να μιλάει για τη ζωγραφική…

Φεύγοντας από την πινακοθήκη ήμουν γεμάτη σκέψεις και ιδέες αλλά και διάφορα ερωτήματα όπως αν θα μπορούσα να κάνω και εγώ κάτι παρόμοιο με τον κύριο Μποκόρο.Αυτή η επίσκεψη θα μου μείνει αξέχαστη!

Φωτεινή Γκογκάι, μαθήτρια Β3

«Ουκ εν τω πολλώ το ευ»

Αυτό σημαίνουν για μένα «τα στοιχειώδη» του Χρήστου Μποκόρου!

Μαρία Ν. Αγγέλη, φιλόλογος

Τα στοιχειώδη, Χρήστος Μποκόρος

Η  Β΄Τάξη του 2^ου Γυμνασίου Αγρινίου «Κοσμάς ο Αιτωλός» ,

 με συνοδούς  : Μαρία  Ν. Αγγέλη, Στέλιο Νικολαϊδη, Κώστα Δέδε και Βασιλική Ρούση επισκέφτηκαν την Έκθεση του Χρήστου Μποκόρου.

«Στο βάθος αυτής της μισοφωτισμένης διαδρομής, μια χαραμάδα φωτός, μια πόρτα μισάνοιχτη.Την ελευθερία είχα στο νου μου,αλλά και το βάρος αυτής  της ελευθερίας…[…]

Όταν ζωγράφιζα τη δεύτερη πόρτα ένιωθα και μια φιλάνθρωπη διάθεση…

[…]

Λίγο φαϊ να συντηρήσουμε το σώμα μας, το δώρο της ζωής.Την παριστώ με λίγο κομμένο ψωμί, μερικές ελιές, δύο πιάτα μαγειρευμένο φαγητό και δυο ποτήρια κρασί…»

    

Φωτεινή Γκογκάι, από την Αλβανία

Ονομάζομαι Φωτεινή Γκογκάι. Κατάγομαι από την Αλβανία. Πηγαίνω στο 2^ο Γυμνάσιο Αγρινίου «Κοσμάς ο Αιτωλός».

Η οικογένειά μου αποτελείται από έξι μέλη. Τον πατέρα  μου τον Αλέξη, τη μητέρα μου τη Νάνα και άλλα τρία αδέλφια: το Χρήστο, τη Σταυρούλα και τη Βαλεντίνα.Τρία άτακτα και χαρούμενα παιδιά. Άλλοτε ήσυχα και άλλοτε διαολάκια, όπως τα φωνάζουν στη γειτονιά μας.

Ο πατέρας μου ήρθε στην Ελλάδα σε μικρή ηλικία το 1990.Περίπου 15 χρονών.

Ο παππούς μου τότε δεν ήθελε να φύγει για την ξενιτειά ο πατέρας μου ,αλλά και κανένα από τα παιδιά του γιατί ήδη είχε χάσει ένα παιδί και δεν ήθελε να χάσει και άλλα.

Ο πατέρας μου ταξίδεψε σε πολλά νησιά της Ελλάδας γνώρισε διαφορετικούς ανθρώπους, διαφορετικά έθιμα από τα δικά μας.

Αργότερα γύρισε πάλι στην Αλβανία όπου γνώρισε τη μητέρα μου και παντρεύτηκαν μετά από 9 χρόνια. Δηλαδή το 1999.Η μητέρα μου έμεινε έγκυος στο πρώτο παιδί της, δηλ. εμένα. Όταν γεννήθηκα οι γονείς μου αποφάσισαν μετά από ένα χρόνο να έρθουν και οι δύο στην Ελλάδα. Η μητέρα μου ερχόταν πρώτη φορά στην Ελλάδα.

Στην αρχή πήγαν στην Κόρινθο να μείνουν όπου ήταν και άλλοι συγγενείς μας.Τελικά έφυγαν από εκεί και ήρθαν στο Δοκίμι να μείνουν. Βρήκαν δουλειά στα καπνοχώραφα ως εργάτες.

Δούλευαν σχεδόν 8 χρόνια στα χωράφια ώσπου απέκτησαν λίγα χρήματα για να μπορούν να νοικιάσουν ένα μικρό σπίτι στην οδό Δαβάκη. Όσο περνούσαν τα χρόνια ο πατέρας μου άλλαζε συνέχεια δουλειές ώστε να μπορεί να ανταπεξέλθει στα οικογενειακά μας έξοδα. Βλέπετε είχε τέσσερα παιδιά να μεγαλώσει και να φροντίζει ώστε να μορφωθούν.

Όταν πήγαινα στην πρώτη Δημοτικού αντιμετώπισα λίγο ρατσισμό από τα κορίτσια της τάξης μου, επειδή ήμουνα από την Αλβανία και δεν είχα βαπτιστεί. Μετά όμως αφού βαπτίστηκα οι σχέσεις μας καλυτέρεψαν καθώς δυο κορίτσια άρχισαν να με κάνουν παρέα. Αργότερα όμως στην Τετάρτη Δημοτικού έκανα παρέα με δύο κορίτσια που ήταν  και αυτές από την Αλβανία. Μετά στο Γυμνάσιο άρχισα να κάνω παρέα με όλα τα κορίτσια χωρίς να έχω κάποιο πρόβλημα και χωρίς να με κρίνουν αλλά να δείχνουν ενδιαφέρον για τη γλώσσα και τα έθιμα που έχουμε στη χώρα μου.

Τώρα  εμείς τα παιδιά μεγαλώσαμε και οι γονείς μου πλέον είναι άνεργοι επειδή δεν υπάρχει δουλειά ούτε κάτι άλλο για να βγάζουν χρήματα και να παρέχουν ρούχα και διάφορα άλλα υλικά αγαθά στους ίδιους αλλά και σε μας .

Ο πατέρας μου πλέον δε δουλεύει λόγω ενός τροχαίου που είχε με τον αδελφό μου το 2013 στις 20 Μαίου. Τότε παραλίγο θα τον είχαμε χάσει για πάντα καθώς σταμάτησε η καρδιά του μέσα στο ασθενοφόρο.Τώρα πλέον είναι ανάπηρος στο ένα χέρι του και δεν μπορεί να δουλέψει όπως παλιά και να φέρει τα ίδια χρήματα που έφερνε σπίτι. Τότε ό,τι ζητούσαμε την επόμενη μέρα το είχαμε!

Ο αδελφός μου και εγώ πάμε Γυμνάσιο για να μορφωθούμε.

Μας λείπει το χωριό στην Αλβανία και οι συγγενείς μας.