Άγγιγμα ψυχής…

Γράφει η μαθήτρια Μαρία Μπαλαμάτση

Ήταν μια παγωμένη μέρα που το κρύο περόνιαζε το σώμα του μικρού Γιαννάκη καθώς γυρνούσε από το σχολείο. Η φλόγα όμως που έκαιγε την ψυχούλα του είχε ανάψει για τα καλά. Τα λόγια της δασκάλας του για τη λέξη φιλοξενία που χαρακτηρίζει κάθε Έλληνα από τα πανάρχαια χρόνια τον είχαν βάλει σε πολλές σκέψεις.

Μια μεγάλη επιθυμία κυριαρχούσε στο μυαλό του. Να πραγματοποιήσει τα λόγια της δασκάλας του και να δώσει αγάπη σε μια ψυχούλα που έμενε σε μια αποθήκη, στην ίδια πολυκατοικία με εκείνον. Ο μικρός Αχμέτ, ένα γλυκό μελαχρινό παιδάκι, τουρκάκι στην καταγωγή, στερούνταν τα εντελώς απαραίτητα για τη διαβίωσή του. Τα δύο αυτά αγόρια κάνανε πολύ παρέα. Ποτέ ο Γιαννάκης δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο μικρός Αχμέτ θα γινόταν η αφορμή να δείξει τη φιλοξενία του. Μια ελληνική αρετή!

Καθώς ο Γιαννάκης άφηνε την τσάντα του στο δωμάτιό του, ακούει τη φωνή της μητέρας του να του λέει:

- Γιαννάκη, μόλις κάνεις τα μαθήματά σου θα βγούμε στην αγορά για να διαλέξεις το χριστουγεννιάτικο δώρο σου.

Η απάντηση του Γιαννάκη ήταν άμεση:

- Φέτος μαμά, θέλω ένα δώρο αλλοιώτικο. Θα ήθελα να καλέσουμε τον μικρό Αχμέτ και την οικογένειά του να φάει μαζί μας τα Χριστούγεννα.

Η μαμά του τον κοίταξε με απορία. Ήξερε την φιλία που ένωνε τα δύο αγόρια, αλλά ποτέ δεν περίμενε ότι ο μικρός θα ζητούσε κάτι τέτοιο. Βλέποντας το βλέμμα του γιου της, όχι μόνο δεν αρνήθηκε αλλά του πρότεινε να πάνε να αγοράσουν και ένα δώρο για τον Αχμέτ.

Την άλλη μέρα που ο Γιαννάκης σχόλασε, πήγε και βρήκε τον φίλο του και τον προσκάλεσε για δείπνο στο σπίτι του. Το γέλιο φώτισε το πρόσωπο του μικρού Αχμέτ που αμέσως αποδέχτηκε την πρόταση του φίλου του.

Επιτέλους, έφτασε το βράδυ που τόσο πολύ περίμενε ο Γιαννάκης. Κάθισαν όλοι γύρω από το τραπέζι σε μια γιορτινή ατμόσφαιρα …Αυτό που διέκρινε κανείς ήταν τα συναισθήματα που ήταν ζωγραφισμένα στο πρόσωπο του μικρού Αχμέτ. Είχε νιώσει πολλές φορές την απόρριψη από πολλούς… Τώρα επιτέλους είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να γιατρευτούν οι πληγές του...Ένιωθε για πρώτη φορά ίσος απέναντι σε ίσους. Συνειδητοποιούσε ότι το χρώμα και η καταγωγή που πολλές φορές είχαν γίνει η αιτία για να νιώσει παραγκωνισμένος, δεν παίζουν κανένα ρόλο στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Η αληθινή αγάπη είναι πάνω από τέτοιες διαφορές.

Από την άλλη κιόλας μέρα ο Γιαννάκης και ο μικρός Αχμέτ έγιναν αχώριστοι. Τίποτα δεν μπορούσε να μπει ανάμεσά τους. Η φιλία που είχε δημιουργηθεί θα ακολουθούσε τα δύο αγόρια μέχρι και την ενηλικίωσή τους. Μαζί στις σπουδές, μαζί στο στρατό, μαζί στη ζωή, μαζί και στη δουλειά. Ο ένας αποτελούσε στήριγμα για τον άλλον. Και καθημερινά η φιλία τους γινόταν όλο και πιο δυνατή!