ΑΓΡΙΝΙΟ: ΤΟΠΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Κινηματογράφος «Ελληνίς»

Συνέντευξη του Αγρινιώτη ιδιοκτήτη του πολυβραβευμένου κινηματογράφου «Θησείον» Θωμά Μανιάκη, στο μαθητή Μάριο Μαργαρίτη(2^ο Γυμνάσιο Αγρινίου Κοσμάς ο Αιτωλός).

-      Κύριε Μανιάκη, ποια περίοδο εργαστήκατε στον κινηματογράφο «Ελληνίς»;

Επειδή είμαι γέννημα θρέμμα Αγρινιώτης  ξεκίνησα από το «Ελληνίς»  το 1955 σε ηλικία 15 ετών μέχρι το 1957.

-      Σας βοήθησε για την μετέπειτα πορεία σας;

Σίγουρα… με βοήθησε γιατί έκανα την πρακτική μου(μαθήτευσα).

-      Πήγατε σε κάποια σχολή;

Εκείνη την εποχή ήταν πολύ δύσκολο λόγω οικονομικών συνθηκών να πάει κάποιος σε μία σχολή. Η μόνη εξάσκηση που έκανα ήταν στον κινηματογράφο.

-      Πότε φύγατε από το Αγρίνιο και γιατί;

Έφυγα από το Αγρίνιο το 1957 σε ηλικία 17 ετών. Δεν είχα άλλη επιλογή διότι οι θέσεις εργασίας τότε ήταν ελάχιστες και εγώ ήμουν άνθρωπος που ήθελα να προοδεύσω.

-      Πως ήταν η ζωή στον κινηματογράφο;

Ξεκινούσαμε γρήγορα το απόγευμα, βγάζαμε τις καρέκλες(διότι μαζεύονταν κάθε βράδυ δίπλα στη «Φαντασία» για να μην τις καταστρέφει ο ήλιος). Ήταν αρκετά κουραστικό. Μιλάμε για πάνω από 1500 καρέκλες του σκηνοθέτη (βαρέου τύπου). Ανεβαίναμε στο μηχανοστάσιο κοινώς «καμπίνα» για να ετοιμαστεί η μηχανή για την προβολή. Παίζαμε δυο προβολές 20:00-22:00 και 22:00-00:00. Μας έπαιρνε το ξημέρωμα.

-      Ο κόσμος αγαπούσε τον κινηματογράφο;

Φυσικά, γιατί δεν υπήρχε άλλη διασκέδαση παρά μόνο ο κινηματογράφος. Κάθε βράδυ ήταν γεμάτος.

-      Η μετατροπή του «Ελληνίς» σε δημοτικό κινηματογράφο, θεωρείτε ότι  ήταν καλή;

Η μετατροπή του κινηματογράφου σε δημοτικό δεν ήταν καλή διότι διαφορετικά δουλεύεται η επιχείρηση από τον ιδιώτη σε σχέση με την διαχείριση του Δήμου.

-      Ποιος είχε τότε το «Ελληνίς»;

Τότε το «Ελληνίς» ήταν στην κατοχή του Νικόλαου Κονταξή, ενός ανθρώπου που αφιέρωσε τη ζωή του στον κινηματογράφο,όσο λίγοι.

-      Τι μισθό έπαιρνε ο μικρός τότε Θωμάς;

Φυσικά και δεν υπήρχαν μισθοί, τότε ο κόσμος δούλευε τζάμπα μόνο και μόνο για να μάθει την τέχνη.

-      Πιστεύετε ότι ο κινηματογράφος στο Αγρίνιο έχει μέλλον;

Στο Αγρίνιο ο κινηματογράφος δεν έχει μέλλον γιατί η σημερινή νεολαία έχει άλλα ενδιαφέροντα. Οι λίγοι θαμώνες που έχουν μείνει θέλουν αξιόλογες ταινίες και το Hollywood γυρίζει πολύ λίγες για αυτούς που αγαπούν το σινεμά. Στις μέρες μας γυρίζονται ταινίες με βιασμούς,ξύλο «πιστολίδι», οι οποίες μόνο στόχο έχουν να κρατήσουν τα πολυσινεμά κοινώς «multiplex», για να αποχαυνώνονται οι νέοι με pop corn και coca-cola.
Ελπίζω να διαψευστώ.  

-Ποιες είναι οι αγαπημένες σας ταινίες;

Ο κλασικός αμερικάνικος κινηματογράφος και οι παλιές ελληνικές ταινίες.

- Όσον αφορά τον τωρινό σας κινηματογράφο, «Θησείον», στον οποίο είστε ιδιοκτήτης,  πείτε μας δυο λόγια.

Ανέλαβα τον κινηματογράφο «Θησείον» το 1980 και θα μπορούσα να πω ότι ήταν σε χειρότερη κατάσταση και από στάβλο. Με πολλή δουλειά και μεράκι εγώ και τα αδέρφια μου τον κάναμε αυτό που είναι σήμερα. Ανέλπιστα, ο κινηματογράφος βραβεύτηκε το 2012 από το CNN, ως ο καλύτερος θερινός κινηματογράφος στον κόσμο και μετά ακολούθησαν συνεντεύξεις τόσο από ξένα όσο και από εγχώρια κανάλια με κορυφαίο αυτών το BBC. Με λίγα λόγια το «Θησείον» έφτασε εκεί που έφτασε εξαιτίας της τοποθεσίας του και της τεράστιας δουλειάς που έχουμε ρίξει.

-     Μπορείτε να ζήσετε χωρίς τον κινηματογράφο;

Μετά από 65 χρόνια είναι δύσκολο να τον αποχωριστώ.

-      Και κλείνοντας, θα επιθυμούσατε τα παιδιά ή τα εγγόνια σας να τον κρατήσουν στο μέλλον;

Φυσικά και θα το ήθελα αλλά το βλέπω δύσκολο, διότι οι νέοι δεν ενδιαφέρονται για τον κινηματογράφο.

Σας ευχαριστώ πολύ για την συνέντευξη.

Η συνέντευξη καταγράφεται στο μάθημα Τοπικής Ιστορίας.
Διδάσκει και καθοδηγεί: η κ. Μαρία Αγγέλη.   





















                                      

ΕΘΙΜΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΙΑΤΙΚΟ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

Γράφει η μαθήτρια Λαϊνά Σπυριδούλα

Επιβλέπει η Μαρία Αγγέλη

Αγαπητή Χριστίνα,                         Αγρίνιο 23 Δεκεμβρίου 2016

     Σου γράφω αυτό το γράμμα διότι θα ήθελα να σε ενημερώσω σχετικά με την τελευταία μας συζήτηση γύρω από τα έθιμα και τις παραδόσεις των Χριστουγέννων κάθε τόπου.

Η μαμά μου μου διηγήθηκε ένα έθιμο των Χριστουγέννων που είχαν στο χωριό της, την Κατούνα Ξηρομέρου:

 Την παραμονή των Χριστουγέννων σφάζανε ένα γουρούνι. Το γουρούνι αυτό το εκτρέφανε όλο το χρόνο στο σπίτι τους για να το σφάξουνε τα Χριστούγεννα. Το τάιζαν πίτουρα, τυρόγαλο(παράγωγο από το γάλα), βελανίδια και άλλα αποφάγια. Όταν το σφάζανε, το κομματιάζανε σε μερίδες και αφαιρούσανε τα κόκκαλα.

Το κρέας του το είχανε τροφή για πολύ καιρό και το διατηρούσανε μέσα στο λίπος. Ένα μέρος από αυτό το βακίζανε (κόβανε ψιλό το κρέας για κιμά). Τα κόκκαλα τα κάνανε τσιγαριστά στην κατσαρόλα. Ανάβανε φωτιά στην αυλή και πάνω βάζανε ένα μεγάλο καζάνι, μέσα στο οποίο ρίχνανε λεμονόκουπες για μυρωδιά. Προσθέτανε τα κομμάτια από το κρέας που είχε λίπος και αυτό γινόταν τσιγαρίδες, που τις τηγανίζανε.

 Το λίπος το στραγγίζανε και το φυλάγανε μέσα σε πήλινα δοχεία, τις λαήνες και το χρησιμοποιούσανε για το βούτυρο της χρονιάς ή σαν λάδι. Το  βάζανε στο κατώι(υπόγειο) που είχε κρύο για να διατηρηθεί. Με αυτό φτιάχνανε την πολύ νόστιμη τραχανόπιτα και με τον κιμά φτιάχνανε λουκάνικα. Αμέσως μετά τα Χριστούγεννα αγοράζανε το γουρούνι για τα επόμενα Χριστούγεννα κα το έθιμο συνεχίζονταν...

Αυτό είναι ένα έθιμο από το χωριό της μητέρας μου. Ελπίζω οι πληροφορίες μου να σου αρέσουν. Περιμένω απάντησή σου!

Με αγάπη

Η φίλη σου Σπυριδούλα

 Μπορείς να δεις μερικές εικόνες:

      

Άγγιγμα ψυχής…

Γράφει η μαθήτρια Μαρία Μπαλαμάτση

Ήταν μια παγωμένη μέρα που το κρύο περόνιαζε το σώμα του μικρού Γιαννάκη καθώς γυρνούσε από το σχολείο. Η φλόγα όμως που έκαιγε την ψυχούλα του είχε ανάψει για τα καλά. Τα λόγια της δασκάλας του για τη λέξη φιλοξενία που χαρακτηρίζει κάθε Έλληνα από τα πανάρχαια χρόνια τον είχαν βάλει σε πολλές σκέψεις.

Μια μεγάλη επιθυμία κυριαρχούσε στο μυαλό του. Να πραγματοποιήσει τα λόγια της δασκάλας του και να δώσει αγάπη σε μια ψυχούλα που έμενε σε μια αποθήκη, στην ίδια πολυκατοικία με εκείνον. Ο μικρός Αχμέτ, ένα γλυκό μελαχρινό παιδάκι, τουρκάκι στην καταγωγή, στερούνταν τα εντελώς απαραίτητα για τη διαβίωσή του. Τα δύο αυτά αγόρια κάνανε πολύ παρέα. Ποτέ ο Γιαννάκης δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο μικρός Αχμέτ θα γινόταν η αφορμή να δείξει τη φιλοξενία του. Μια ελληνική αρετή!

Καθώς ο Γιαννάκης άφηνε την τσάντα του στο δωμάτιό του, ακούει τη φωνή της μητέρας του να του λέει:

- Γιαννάκη, μόλις κάνεις τα μαθήματά σου θα βγούμε στην αγορά για να διαλέξεις το χριστουγεννιάτικο δώρο σου.

Η απάντηση του Γιαννάκη ήταν άμεση:

- Φέτος μαμά, θέλω ένα δώρο αλλοιώτικο. Θα ήθελα να καλέσουμε τον μικρό Αχμέτ και την οικογένειά του να φάει μαζί μας τα Χριστούγεννα.

Η μαμά του τον κοίταξε με απορία. Ήξερε την φιλία που ένωνε τα δύο αγόρια, αλλά ποτέ δεν περίμενε ότι ο μικρός θα ζητούσε κάτι τέτοιο. Βλέποντας το βλέμμα του γιου της, όχι μόνο δεν αρνήθηκε αλλά του πρότεινε να πάνε να αγοράσουν και ένα δώρο για τον Αχμέτ.

Την άλλη μέρα που ο Γιαννάκης σχόλασε, πήγε και βρήκε τον φίλο του και τον προσκάλεσε για δείπνο στο σπίτι του. Το γέλιο φώτισε το πρόσωπο του μικρού Αχμέτ που αμέσως αποδέχτηκε την πρόταση του φίλου του.

Επιτέλους, έφτασε το βράδυ που τόσο πολύ περίμενε ο Γιαννάκης. Κάθισαν όλοι γύρω από το τραπέζι σε μια γιορτινή ατμόσφαιρα …Αυτό που διέκρινε κανείς ήταν τα συναισθήματα που ήταν ζωγραφισμένα στο πρόσωπο του μικρού Αχμέτ. Είχε νιώσει πολλές φορές την απόρριψη από πολλούς… Τώρα επιτέλους είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να γιατρευτούν οι πληγές του...Ένιωθε για πρώτη φορά ίσος απέναντι σε ίσους. Συνειδητοποιούσε ότι το χρώμα και η καταγωγή που πολλές φορές είχαν γίνει η αιτία για να νιώσει παραγκωνισμένος, δεν παίζουν κανένα ρόλο στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Η αληθινή αγάπη είναι πάνω από τέτοιες διαφορές.

Από την άλλη κιόλας μέρα ο Γιαννάκης και ο μικρός Αχμέτ έγιναν αχώριστοι. Τίποτα δεν μπορούσε να μπει ανάμεσά τους. Η φιλία που είχε δημιουργηθεί θα ακολουθούσε τα δύο αγόρια μέχρι και την ενηλικίωσή τους. Μαζί στις σπουδές, μαζί στο στρατό, μαζί στη ζωή, μαζί και στη δουλειά. Ο ένας αποτελούσε στήριγμα για τον άλλον. Και καθημερινά η φιλία τους γινόταν όλο και πιο δυνατή!