«ο γίγαντας του πεπρωμένου» στη Κατούνα

«ο γίγαντας του πεπρωμένου» στη Κατούνα

https://agriniobestof.gr/index.php/agrinio-best-of-videos-01/item/18879-apoxairetismos-sti-daskala

Αποχαιρετισμός στη δασκάλα…

Αποχαιρετισμός στη δασκάλα… Από Agrinio Best Of Ο μεγάλος δάσκαλος Πεσταλότσι έλεγε: -«Ολόκληρη η εκπαίδευση δεν αξίζει μια πεντάρα, αν κάνει το παιδί να χάσει...

ΜΑΡΙΑ ΑΓΓΕΛΗ: Παραδοσιακά σκεύη και εργαλεία μαγειρικής

ΜΑΡΙΑ ΑΓΓΕΛΗ: Παραδοσιακά σκεύη και εργαλεία μαγειρικής ΘΕΜΑΤΙΚΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ: Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΣΤΟ ΤΡΑΠΕΖΙ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΙΑΚΑ ΣΚΕΥΗ ΚΑΙ ΕΡΓΑΛΕΙΑ ΜΑΓΕΙΡΙΚΗΣ Γράφει η δρ. Μ...

Πανέμορφο ΒΙΝΤΕΟ που έφτιαξαν μαθητές του Γ2, του 2ου Γυμνασίου Αγρινίου "Κοσμάς ο Αιτωλός" για την πόλη τους

Πανέμορφο ΒΙΝΤΕΟ που έφτιαξαν μαθητές του Γ2, του 2ου Γυμνασίου Αγρινίου &... ΑΓΡΙΝΙΟ: Mια πόλη για να επισκεφτείς… Σύντομη ξενάγηση από μαθητές Οι Μαθητές του Γ2, του 2ου Γυμνασί...

ΜΑΡΙΑ ΑΓΓΕΛΗ: «Χρονικό» του καπνού!

ΜΑΡΙΑ ΑΓΓΕΛΗ: «Χρονικό» του καπνού! Γράφει η δρ. Μαρία Ν. Αγγέλη ΚΑΠΝΟΣ «Χρονικό» του καπνού Το παραπάνω ποίημα είναι από την ποι...

                                               

Δημήτρης Χατζής,   Ο   Κάσπαρ Χάουζερ στην έρημη χώρα

Οι μαθητές γράφουν γράμματα στον  ξενιτεμένο Κώστα

Καθοδηγεί και ενθαρρύνει η φιλόλογος: Μαρία Ν. Αγγέλη

                                          

Αγαπητέ φίλε Κώστα,

Ο φίλος σου ο συγγραφέας μας έστειλε ένα γράμμα με λυπητερό ύφος, λέγοντας μας ότι είμαστε οι μόνοι που θυμάσαι από την χώρα. Χαίρομαι μιας και εμείς είμαστε οι μόνοι που σε θυμούνται. Μας είπε όλα τα προβλήματα που έχεις και κυρίως για τη μοναξιά σου. Λυπούμαστε πολύ για την κατάστασή σου και είπαμε να σου γράψουμε για να σου φτιάξουμε την διάθεση και να σε κάνουμε να ξεχάσεις την μοναξιά σου. Εκτός από αυτό έχουμε κάποιους τρόπους για να βγεις από το αδιέξοδο της μοναξιάς.

Ας ξεκινήσουμε: το πρώτο πράγμα που όπως εμείς και όλοι οι άνθρωποι θα σου έλεγαν είναι να διασκεδάσεις. Πρέπει να βγεις, να γνωρίσεις καινούριο κόσμο. Καλά θα μου πεις «πώς γίνεται να βγω να περάσω καλά και να μιλήσω σε κόσμο από την στιγμή που δεν ξέρω γερμανικά; Θα πρέπει να μάθω την γλώσσα, αλλά εδώ καλά καλά δεν ξέρω ελληνικά θα μάθω και γερμανικά τώρα ;» Ο φίλος σου ο συγγραφέας ξέρει γερμανικά. Ρώτα τον να σου μάθει. Μπορεί να σου πάρει χρόνο και να κουραστείς, αλλά μετά θα μπορείς να βγεις έξω και να γνωρίσεις κόσμο, να αποκτήσεις ένα σπίτι και ανθρώπους που σε αγαπάνε. Να γίνεις από « ξενότερος από όλους τους ξένους στην πολιτεία των ξένων», ο πιο γνωστός από όλους!

Ελπίζουμε μέσα από τα βάθη της καρδιάς μας να σε βοηθήσαμε και να αποκτήσεις και εσύ μια πατρίδα επιτέλους. Γράψε μας, όταν μπορείς.

Με αγάπη

 οι πιστοί σου φίλοι

Ανδρέας  Ντοβάκος     και  Νικόλας Κύρκος

Αγαπημένε μου Κώστα,

είμαι ο Νίκος από το σχολείο που πηγαίναμε μαζί. Με θυμάσαι; Έμαθα που μένεις και πως δεν περνάς καθόλου καλά. Αποφάσισα λοιπόν να σου στείλω αυτό το γράμμα για να σου δώσω τρόπους για να περνάς καλύτερα στην ξένη χώρα που ζεις. Πρώτα απ' όλα προσπάθησε να κάνεις φίλους από τη δουλειά σου. Ξέρω πως είναι δύσκολο, αλλά πιστεύω ότι είναι μια πάρα πολύ καλή ιδέα. Ακόμα μη σπαταλάς τον χρόνο σου κάνοντας όλο τα ίδια και τα ίδια. Πήγαινε έξω, διασκέδασε και γνώρισε καινούργιους ανθρώπους. Περιμένω νέα σου.

                                                                                       Ο φίλος σου

                                                                                         Νίκος

(Το έγραψαν: Μαρία Μπαλαμάτση και Ειρήνη Θεοδωροπούλου)

Αγαπητέ μου Κώστα,

είμαστε δύο φίλοι από το 2^ο Γυμνάσιο του Αγρινίου και θέλαμε να σου πούμε πώς να ξεπεράσεις την μοναξιά σου. Πρώτα απ' όλα πρέπει να γνωρίσεις κάποιους φίλους από την δουλειά σου. Πρέπει να γνωρίσεις και τους γείτονές σου. Άμα δεν μπορείς να βρεις φίλους, μπορείς να πάρεις και ένα κατοικίδιο ζώο για να μην νιώθεις μόνος. Τέλος μπορείς να κάνεις δραστηριότητες για να γνωρίσεις φίλους.

                                                                                         Με αγάπη

                                           Μπάμπης Νάκος  και  Πάνος Αριστόπουλος

Αγαπητέ Κώστα,

 σου γράφω αυτό το γράμμα να σου δώσω κουράγιο και να σε κάνω να νιώσεις καλύτερα. Καταλαβαίνω το πρόβλημά σου εφόσον είχα περάσει και εγώ από την ίδια θέση. Θα σου πρότεινα να γίνεις πιο κοινωνικός με τους συνεργάτες σου. Μπορείς να αναπτύξεις σχέσεις με τους συνεργάτες σου στην εταιρεία που εργάζεσαι ή με τους γείτονες σου. Επίσης θα μπορούσες να βρεις κάποια κοπέλα για σύντροφο. Μια ακόμα καλή ιδέα θα ήταν να έπαιρνες ένα κατοικίδιο . Θα σε βοηθήσει πολύ διότι θα παίζεις μαζί του , θα το βγάζεις βόλτα και θα το φροντίζεις.

Το πιο σημαντικό είναι να νιώθεις ωραία με τον εαυτό σου. Οπότε, κάνε πράγματα που σε ευχαριστούν.

Η  φίλη σου

Στέλλα

(Το  έγραψαν : Στέλλα  Ζαλοκώστα   και Ζωή  Πατσιαλού)

Αγαπητέ Κώστα,

Σ’ γράφω για να σ’ πω τα νέα τ’ς γειτονιάς. Η κυρά Μαρία τα κακάρωσε. Εδώ τα πράματα είν’ δύσκουλα λόγω οικουνουμικής κρίσης. Δεν υπάρχει πθενά δ’λειά. Θάθελα πουλύ να μάθω πώς τα βγάζητ’ πέρα. Μάλλον ισύ πρέπ’ να ‘σαι μια χαρά με τη δ’λούλα σ’. Άμα νιώθ’ς μουναξιά πάρε ένα κοπρήτ’, ένα σκλάκι. Αλλά δεν πιστεύω πως νιώθ’ς μόνος.

Περιμένω νέα σ’, για να μ’ πεις πώς τα περνάς.

Ο φίλος

Μπάμπης ο κουρέας

(Το έγραψαν οι μαθητές: Δημήτρης Σιδέρης και Λάμπρος Αβράμπος)

Αγαπητέ Κώστα,

Τον περασμένο μήνα τράκαρα με το αυτοκίνητο και αναγκάστηκα να έρθω στη Γερμανία. Ήθελα να αγοράσω λάμπες από το εργοστάσιο που δουλεύεις για το αυτοκίνητο γιατί είχαν εξαντληθεί όλα τα αποθέματα στα υποκαταστήματα που είχε η εταιρεία στην Ελλάδα. Γνωρίστηκα με τον υπεύθυνο του εργοστασίου και έψαξα για σένα, αλλά μάταιος ο κόπος μου. Διότι απ’ ότι με πληροφόρησαν σπάνια σε πετύχαιναν έξω. Με αποτέλεσμα να μην σε πετύχω πουθενά.

Τώρα που γύρισα στην Ελλάδα αποφάσισα να σου στείλω αυτό το γράμμα για να σε παροτρύνω να επιστρέψεις στην πατρίδα σου, στο χωριό σου. Και να σου πω ότι πέθανε η θετή σου μητέρα. Ναι Κώστα. Η μητέρα σου ήταν  θετή και ζούσε. Εδώ και μία δεκαετία σε αναζητεί, αλλά δεν μπορούσε να σε βρει. Τελευταία επιθυμία της ήταν να μάθεις ότι ζούσε και σε σκεφτόταν όλα αυτά τα χρόνια.

Ο θείος

Αριστείδης

( το έγραψαν οι μαθητές : Γ. Βελέντζας,Γ. Καρατσώρης, Γ. Βάσσης)

Αγαπητέ Κώστα,

Ξέρουμε πώς νιώθεις. Η μοναξιά είναι το χειρότερο πράγμα που μπορεί να συμβεί σε έναν άνθρωπο. Αλλά δεν πρέπει να σε πάρει από κάτω. Πρέπει να  ξανασταθείς στα πόδια σου και να παλέψεις για το νόημα της ζωής.

Θα θέλαμε να σου δώσουμε κάποιες συμβουλές όπως: να προσπαθήσεις να γνωρίσεις νέους φίλους με τους οποίους θα μπορείτε να κάνετε μαζί διάφορες δραστηριότητες, να πηγαίνετε εκδρομές και να διασκεδάζετε.

Ίσως ακόμα και να γνώριζες κάποια κοπέλα που θα σε συντροφεύει στις όμορφες, αλλά και θα σου σταθεί στις δύσκολες στιγμές.

Επιπρόσθετα, πιστεύουμε ότι πραγματικά θα σε βοηθούσε ψυχολογικά να έφευγες από το σπίτι που μένεις και να προσπαθούσες να μείνεις κάπου μόνος σου. Αυτό θα σε έκανε πιο αυτόνομο και ανεξάρτητο.

Σκέψου ότι αν αρχίσεις πλέον να παίρνεις τα πάνω σου και να βάζεις κάποια σειρά στη ζωή σου, ίσως θα είσαι πιο  έτοιμος  να επιστρέψεις πίσω στην πατρίδα σου και να επιχειρήσεις να βρεις την αγαπημένη σου αδελφή. Είμαστε σίγουροι ότι αυτό θα σε έκανε ιδιαίτερα ευτυχισμένο.

Αυτά από εμάς. Σε  χαιρετούμε και σου ευχόμαστε τα καλύτερα μέσα από την  καρδιά μας.

Με υγεία, υπομονή και δύναμη είμαστε σίγουροι ότι θα τα καταφέρεις.

Με αγάπη

Οι φίλοι σου από την Ελλάδα

Χρήστος Ζάχος και Γιώργος Παπαευθυμίου

ΑΓΡΙΝΙΟ: ΤΟΠΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Κινηματογράφος «Ελληνίς»

Συνέντευξη του Αγρινιώτη ιδιοκτήτη του πολυβραβευμένου κινηματογράφου «Θησείον» Θωμά Μανιάκη, στο μαθητή Μάριο Μαργαρίτη(2^ο Γυμνάσιο Αγρινίου Κοσμάς ο Αιτωλός).

-      Κύριε Μανιάκη, ποια περίοδο εργαστήκατε στον κινηματογράφο «Ελληνίς»;

Επειδή είμαι γέννημα θρέμμα Αγρινιώτης  ξεκίνησα από το «Ελληνίς»  το 1955 σε ηλικία 15 ετών μέχρι το 1957.

-      Σας βοήθησε για την μετέπειτα πορεία σας;

Σίγουρα… με βοήθησε γιατί έκανα την πρακτική μου(μαθήτευσα).

-      Πήγατε σε κάποια σχολή;

Εκείνη την εποχή ήταν πολύ δύσκολο λόγω οικονομικών συνθηκών να πάει κάποιος σε μία σχολή. Η μόνη εξάσκηση που έκανα ήταν στον κινηματογράφο.

-      Πότε φύγατε από το Αγρίνιο και γιατί;

Έφυγα από το Αγρίνιο το 1957 σε ηλικία 17 ετών. Δεν είχα άλλη επιλογή διότι οι θέσεις εργασίας τότε ήταν ελάχιστες και εγώ ήμουν άνθρωπος που ήθελα να προοδεύσω.

-      Πως ήταν η ζωή στον κινηματογράφο;

Ξεκινούσαμε γρήγορα το απόγευμα, βγάζαμε τις καρέκλες(διότι μαζεύονταν κάθε βράδυ δίπλα στη «Φαντασία» για να μην τις καταστρέφει ο ήλιος). Ήταν αρκετά κουραστικό. Μιλάμε για πάνω από 1500 καρέκλες του σκηνοθέτη (βαρέου τύπου). Ανεβαίναμε στο μηχανοστάσιο κοινώς «καμπίνα» για να ετοιμαστεί η μηχανή για την προβολή. Παίζαμε δυο προβολές 20:00-22:00 και 22:00-00:00. Μας έπαιρνε το ξημέρωμα.

-      Ο κόσμος αγαπούσε τον κινηματογράφο;

Φυσικά, γιατί δεν υπήρχε άλλη διασκέδαση παρά μόνο ο κινηματογράφος. Κάθε βράδυ ήταν γεμάτος.

-      Η μετατροπή του «Ελληνίς» σε δημοτικό κινηματογράφο, θεωρείτε ότι  ήταν καλή;

Η μετατροπή του κινηματογράφου σε δημοτικό δεν ήταν καλή διότι διαφορετικά δουλεύεται η επιχείρηση από τον ιδιώτη σε σχέση με την διαχείριση του Δήμου.

-      Ποιος είχε τότε το «Ελληνίς»;

Τότε το «Ελληνίς» ήταν στην κατοχή του Νικόλαου Κονταξή, ενός ανθρώπου που αφιέρωσε τη ζωή του στον κινηματογράφο,όσο λίγοι.

-      Τι μισθό έπαιρνε ο μικρός τότε Θωμάς;

Φυσικά και δεν υπήρχαν μισθοί, τότε ο κόσμος δούλευε τζάμπα μόνο και μόνο για να μάθει την τέχνη.

-      Πιστεύετε ότι ο κινηματογράφος στο Αγρίνιο έχει μέλλον;

Στο Αγρίνιο ο κινηματογράφος δεν έχει μέλλον γιατί η σημερινή νεολαία έχει άλλα ενδιαφέροντα. Οι λίγοι θαμώνες που έχουν μείνει θέλουν αξιόλογες ταινίες και το Hollywood γυρίζει πολύ λίγες για αυτούς που αγαπούν το σινεμά. Στις μέρες μας γυρίζονται ταινίες με βιασμούς,ξύλο «πιστολίδι», οι οποίες μόνο στόχο έχουν να κρατήσουν τα πολυσινεμά κοινώς «multiplex», για να αποχαυνώνονται οι νέοι με pop corn και coca-cola.
Ελπίζω να διαψευστώ.  

-Ποιες είναι οι αγαπημένες σας ταινίες;

Ο κλασικός αμερικάνικος κινηματογράφος και οι παλιές ελληνικές ταινίες.

- Όσον αφορά τον τωρινό σας κινηματογράφο, «Θησείον», στον οποίο είστε ιδιοκτήτης,  πείτε μας δυο λόγια.

Ανέλαβα τον κινηματογράφο «Θησείον» το 1980 και θα μπορούσα να πω ότι ήταν σε χειρότερη κατάσταση και από στάβλο. Με πολλή δουλειά και μεράκι εγώ και τα αδέρφια μου τον κάναμε αυτό που είναι σήμερα. Ανέλπιστα, ο κινηματογράφος βραβεύτηκε το 2012 από το CNN, ως ο καλύτερος θερινός κινηματογράφος στον κόσμο και μετά ακολούθησαν συνεντεύξεις τόσο από ξένα όσο και από εγχώρια κανάλια με κορυφαίο αυτών το BBC. Με λίγα λόγια το «Θησείον» έφτασε εκεί που έφτασε εξαιτίας της τοποθεσίας του και της τεράστιας δουλειάς που έχουμε ρίξει.

-     Μπορείτε να ζήσετε χωρίς τον κινηματογράφο;

Μετά από 65 χρόνια είναι δύσκολο να τον αποχωριστώ.

-      Και κλείνοντας, θα επιθυμούσατε τα παιδιά ή τα εγγόνια σας να τον κρατήσουν στο μέλλον;

Φυσικά και θα το ήθελα αλλά το βλέπω δύσκολο, διότι οι νέοι δεν ενδιαφέρονται για τον κινηματογράφο.

Σας ευχαριστώ πολύ για την συνέντευξη.

Η συνέντευξη καταγράφεται στο μάθημα Τοπικής Ιστορίας.
Διδάσκει και καθοδηγεί: η κ. Μαρία Αγγέλη.   





















                                      

ΕΘΙΜΟ ΤΗΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΙΑΤΙΚΟ ΑΙΤΩΛΟΑΚΑΡΝΑΝΙΑΣ

Γράφει η μαθήτρια Λαϊνά Σπυριδούλα

Επιβλέπει η Μαρία Αγγέλη

Αγαπητή Χριστίνα,                         Αγρίνιο 23 Δεκεμβρίου 2016

     Σου γράφω αυτό το γράμμα διότι θα ήθελα να σε ενημερώσω σχετικά με την τελευταία μας συζήτηση γύρω από τα έθιμα και τις παραδόσεις των Χριστουγέννων κάθε τόπου.

Η μαμά μου μου διηγήθηκε ένα έθιμο των Χριστουγέννων που είχαν στο χωριό της, την Κατούνα Ξηρομέρου:

 Την παραμονή των Χριστουγέννων σφάζανε ένα γουρούνι. Το γουρούνι αυτό το εκτρέφανε όλο το χρόνο στο σπίτι τους για να το σφάξουνε τα Χριστούγεννα. Το τάιζαν πίτουρα, τυρόγαλο(παράγωγο από το γάλα), βελανίδια και άλλα αποφάγια. Όταν το σφάζανε, το κομματιάζανε σε μερίδες και αφαιρούσανε τα κόκκαλα.

Το κρέας του το είχανε τροφή για πολύ καιρό και το διατηρούσανε μέσα στο λίπος. Ένα μέρος από αυτό το βακίζανε (κόβανε ψιλό το κρέας για κιμά). Τα κόκκαλα τα κάνανε τσιγαριστά στην κατσαρόλα. Ανάβανε φωτιά στην αυλή και πάνω βάζανε ένα μεγάλο καζάνι, μέσα στο οποίο ρίχνανε λεμονόκουπες για μυρωδιά. Προσθέτανε τα κομμάτια από το κρέας που είχε λίπος και αυτό γινόταν τσιγαρίδες, που τις τηγανίζανε.

 Το λίπος το στραγγίζανε και το φυλάγανε μέσα σε πήλινα δοχεία, τις λαήνες και το χρησιμοποιούσανε για το βούτυρο της χρονιάς ή σαν λάδι. Το  βάζανε στο κατώι(υπόγειο) που είχε κρύο για να διατηρηθεί. Με αυτό φτιάχνανε την πολύ νόστιμη τραχανόπιτα και με τον κιμά φτιάχνανε λουκάνικα. Αμέσως μετά τα Χριστούγεννα αγοράζανε το γουρούνι για τα επόμενα Χριστούγεννα κα το έθιμο συνεχίζονταν...

Αυτό είναι ένα έθιμο από το χωριό της μητέρας μου. Ελπίζω οι πληροφορίες μου να σου αρέσουν. Περιμένω απάντησή σου!

Με αγάπη

Η φίλη σου Σπυριδούλα

 Μπορείς να δεις μερικές εικόνες:

      

Άγγιγμα ψυχής…

Γράφει η μαθήτρια Μαρία Μπαλαμάτση

Ήταν μια παγωμένη μέρα που το κρύο περόνιαζε το σώμα του μικρού Γιαννάκη καθώς γυρνούσε από το σχολείο. Η φλόγα όμως που έκαιγε την ψυχούλα του είχε ανάψει για τα καλά. Τα λόγια της δασκάλας του για τη λέξη φιλοξενία που χαρακτηρίζει κάθε Έλληνα από τα πανάρχαια χρόνια τον είχαν βάλει σε πολλές σκέψεις.

Μια μεγάλη επιθυμία κυριαρχούσε στο μυαλό του. Να πραγματοποιήσει τα λόγια της δασκάλας του και να δώσει αγάπη σε μια ψυχούλα που έμενε σε μια αποθήκη, στην ίδια πολυκατοικία με εκείνον. Ο μικρός Αχμέτ, ένα γλυκό μελαχρινό παιδάκι, τουρκάκι στην καταγωγή, στερούνταν τα εντελώς απαραίτητα για τη διαβίωσή του. Τα δύο αυτά αγόρια κάνανε πολύ παρέα. Ποτέ ο Γιαννάκης δεν μπορούσε να φανταστεί ότι ο μικρός Αχμέτ θα γινόταν η αφορμή να δείξει τη φιλοξενία του. Μια ελληνική αρετή!

Καθώς ο Γιαννάκης άφηνε την τσάντα του στο δωμάτιό του, ακούει τη φωνή της μητέρας του να του λέει:

- Γιαννάκη, μόλις κάνεις τα μαθήματά σου θα βγούμε στην αγορά για να διαλέξεις το χριστουγεννιάτικο δώρο σου.

Η απάντηση του Γιαννάκη ήταν άμεση:

- Φέτος μαμά, θέλω ένα δώρο αλλοιώτικο. Θα ήθελα να καλέσουμε τον μικρό Αχμέτ και την οικογένειά του να φάει μαζί μας τα Χριστούγεννα.

Η μαμά του τον κοίταξε με απορία. Ήξερε την φιλία που ένωνε τα δύο αγόρια, αλλά ποτέ δεν περίμενε ότι ο μικρός θα ζητούσε κάτι τέτοιο. Βλέποντας το βλέμμα του γιου της, όχι μόνο δεν αρνήθηκε αλλά του πρότεινε να πάνε να αγοράσουν και ένα δώρο για τον Αχμέτ.

Την άλλη μέρα που ο Γιαννάκης σχόλασε, πήγε και βρήκε τον φίλο του και τον προσκάλεσε για δείπνο στο σπίτι του. Το γέλιο φώτισε το πρόσωπο του μικρού Αχμέτ που αμέσως αποδέχτηκε την πρόταση του φίλου του.

Επιτέλους, έφτασε το βράδυ που τόσο πολύ περίμενε ο Γιαννάκης. Κάθισαν όλοι γύρω από το τραπέζι σε μια γιορτινή ατμόσφαιρα …Αυτό που διέκρινε κανείς ήταν τα συναισθήματα που ήταν ζωγραφισμένα στο πρόσωπο του μικρού Αχμέτ. Είχε νιώσει πολλές φορές την απόρριψη από πολλούς… Τώρα επιτέλους είχε έρθει το πλήρωμα του χρόνου για να γιατρευτούν οι πληγές του...Ένιωθε για πρώτη φορά ίσος απέναντι σε ίσους. Συνειδητοποιούσε ότι το χρώμα και η καταγωγή που πολλές φορές είχαν γίνει η αιτία για να νιώσει παραγκωνισμένος, δεν παίζουν κανένα ρόλο στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων. Η αληθινή αγάπη είναι πάνω από τέτοιες διαφορές.

Από την άλλη κιόλας μέρα ο Γιαννάκης και ο μικρός Αχμέτ έγιναν αχώριστοι. Τίποτα δεν μπορούσε να μπει ανάμεσά τους. Η φιλία που είχε δημιουργηθεί θα ακολουθούσε τα δύο αγόρια μέχρι και την ενηλικίωσή τους. Μαζί στις σπουδές, μαζί στο στρατό, μαζί στη ζωή, μαζί και στη δουλειά. Ο ένας αποτελούσε στήριγμα για τον άλλον. Και καθημερινά η φιλία τους γινόταν όλο και πιο δυνατή!