Aπό την Αιτωλοακαρνανία στο Αμβούργο...
Γράφει ο Χριστόφορος Βασιλόπουλος, μαθητής Β Γυμνασίου
Το διήγημα αυτό αναφέρεται σε έναν μετανάστη από την Ελλάδα το Θωμά με καταγωγή από ένα χωριό της Αιτωλοακαρνανίας, ο οποίος ξεκίνησε μαζί με την οικογένειά του ,τα παιδιά ,την Κατερίνα και τον Χρήστο ,και την γυναίκα του την Μαρία για την Γερμανία ,αναζητώντας ένα καλύτερο μέλλον από αυτό της φτώχειας και της μιζέριας στην Ελλάδα...
Τα πρώτα χρόνια ήταν τα πιο δύσκολα . Αρχικά έμεναν σε ένα διαμέρισμα στο Βερολίνο ,αλλά αργότερα αγόρασαν ένα σπίτι σε μια όμορφη μικρή πόλη , ένα τέταρτο μακριά στο Αμβούργο. Μια περιοχή που είναι γνωστό ότι εκεί κατοικούν πολλοί Έλληνες μετανάστες. Το σπίτι τους στο Αμβούργο ήταν μικρό αλλά πολύ όμορφο. Ήταν πέτρινο με κεραμιδένια σκεπή και είχε μια καταπράσινη αυλή με μικρά και μεγάλα δέντρα και λουλούδια. Στο κέντρο της είχε και ένα συντριβανάκι από όπου έπιναν νερό τα διψασμένα πουλιά. .
Ο Θωμάς , αν και αρχικά ,δυσκολεύτηκε να βρει δουλειά τελικά τον προσέλαβαν σε ένα εργοστάσιο αυτοκινήτων. Η δουλειά του ήταν εξοντωτική και πολύ κουραστική καθώς δούλευε πολλές ώρες κάθε μέρα . Ξεκουραζόταν μόνο τα Χριστούγεννα και το μισό καλοκαίρι ενώ ενδιάμεσα έπαιρνε και λίγες μέρες άδεια. Έκανε ό,τι μπορούσε για να καλύψει τις ανάγκες της οικογένειας.Το αφεντικό του συνεχώς τον έβαζε να κάνει υπερωρίες για τις οποίες δεν πληρωνόταν και φαινόταν ότι δεν τον συμπαθούσε και είχε συνεχώς παράπονα από τη δουλειά του Θωμά.
Τα παιδιά, ο Χρήστος και η Κατερίνα, γράφτηκαν στο γερμανικό σχολείο σε μια τάξη μαζί με άλλα ελληνάκια και έκαναν 3 ώρες Ελληνικά και 2 Γερμανικά . Τα παιδιά στο νέο τους σχολείο έκαναν πολλούς φίλους και γνώρισαν πολλά ελληνάκια. Τα παιδιά φαίνεται πως είχαν προσαρμοστεί πιο εύκολα από τους γονείς τους στην ξένη χώρα . Δεν παύουν όμως να νοσταλγούν τούς φίλους τους και την πατρίδα τους. Αντίθετα ο Θωμάς και η Μαρία δεν κατάφεραν να συνηθίσουν τη Γερμανία και την νοοτροπία της στην αρχή ,καθώς ,είχαν και κάτι μπλεξίματα...
Του Θωμά του έλειπε πολύ η Ελλάδα . Κάθε 2-3 μέρες αλληλογραφούσε με την αδερφή του στην Ελλάδα που της είχε μεγάλη αδυναμία. Εξάλλου ήταν από τους λίγους κοντινούς συγγενείς που είχε στην Ελλάδα. Μέχρι και κατάθλιψη τον έπιασε αφού νοστάλγησε τόσο πολύ την Ελλάδα ,τον τόπο του. Αργότερα όμως και αυτός και η γυναίκα του άρχισαν να συνηθίζουν την ξένη νοοτροπία και να προσαρμόζονται στην Γερμανία,αλλά και πάλι ένιωθαν μια νοσταλγία για την Ελλάδα.
Και τα επόμενα χρόνια όμως ο Θωμάς δεν είχε συνηθίσει για τα καλά την ζωή στη Γερμανία καθώς του έλειπε πολύ αυτή η ένταση από τη ζωή στην Ελλάδα, οι καβγάδες που συναντούσε στο δρόμο κάθε πρωί που πήγαινε στη δουλειά -πριν βέβαια τον απολύσουν - και η φασαρία . Γενικά η ζωή του τώρα ήταν μονότονη, αλλά έπαιρνε κουράγιο από τα παιδιά και τη γυναίκα του που τον στήριζαν και προσπαθούσαν συνεχώς να του ανεβάζουν το ηθικό και το κέφι και να του φτιάξουν τη διάθεση λέγοντάς του πως τα πράγματα σύντομα θα καλυτερέψουν .Αυτή ήταν η μόνη του παρηγοριά.
Εκεί στη Γερμανία έκανε και κάποιους φίλους τους οποίους έβλεπε κάθε μέρα στη δουλειά και συζήταγαν και έλεγαν τα νέα τους στα διαλείμματα που έκαναν και έτσι ξεχνιόταν λίγο και νόμιζε πως βρίσκεται στην Ελλάδα. Με αυτό τον τρόπο το περιβάλλον εκεί του γινόταν πιο οικείο . Άλλες φορές το βραδάκι όταν έπαιρνε άδεια έβγαινε για βόλτα με όλη την οικογένεια και χάζευαν τις βιτρίνες των μαγαζιών και έτσι περνούσαν την ώρα τους .Κάποιες φορές αγόραζε και κανένα παιχνίδι στα παιδιά καθώς τα αγαπούσε πολύ και δεν τους χαλούσε χατίρια.
Τα επόμενα χρόνια στη Γερμανία όμως ήταν ευχάριστα ,και τα πράγματα έφτιαξαν. Ο Θωμάς άνοιξε δική του αυτοκινητοβιομηχανία, τα παιδιά του σπούδασαν και η γυναίκα του ασχολούνταν με το σπίτι χαρούμενη πια με την τροπή που πήραν τα πράγματα.
Δεν έπαψαν βέβαια να λαχταρούν την πατρίδα τους και την επισκέπτονταν τακτικά κάθε Χριστούγεννα και καλοκαίρι και έτσι έβλεπαν και τους συγγενείς και τους φίλους τους...
.jpg)
